اشعار محمدرضا سهرابی نژاد

آن نخل به خون تپيده را مي بوسيد
آن مشك ز هم دريده را مي بوسيد
خورشيد كنار علقمه خم شده بود
دستان ز تن بريده را مي بوسيد
 

باز آهنگ طراوت می کنم
از گل و باران حکایت می کنم

از درخت مهر سیبی می کنم
در میان شهر قسمت می کنم

بوسه بر دست محبت می زنم
از صمیمیت حمایت می کنم

عشق این تنها غریب شهر را
دوست می دارم رعایت می کنم

با دلی شفاف تر از آینه
هر تبسّم را اجابت می کنم

آیه ی تطهیر دل هامان صفاست
روز و شب آن را تلاوت می کنم

با کسی گر مهربانی می کنم
از خدای خود اطاعت می کنم

 غروب...
کربلای کوچکی ست